İçerisi dışarısından daha karışık

Bir dış haberci için sıkıntı vakitler natürel ki. İçeride halk “anayasal hakkı”nı kullanarak demokratik talepler için sokağa çıkmışken, “dışarıda” kıyamet kopsa ne yazsanız ilgilenmez kimse. Anlaşılır bir durum. Memleket sıkıntıları yakıcı, bir manada “hayat-memat meselesi” yaşadıklarımız.

Özgürlük alanlarımız daraltılıyor, tek bir adamın ağzından çıkan sözlerle ömrümüze istikamet veriliyor. Savcı, hakim, tek kişi. Yani kaygımız başımızdan aşkın. Dünya felakete gidiyormuş, Trump, Putin işleri karıştırıyormuş diye yazıp, konuşmak çoğunluğun, öncelikleri farklı olduğu için, bir mana söz etmiyor.

Türkiye de öteki ülkelerin dış habercilerinin konusu elbette. Ekrem İmamoğlu’nun gözaltına alındığı andan itibaren dünya medyasında Türkiye tahlillerinden geçilmez oldu. Hepsinin ortak noktası Türkiye’nin otoriter bir idareye sahip oluşu. Recep Tayyip Erdoğan’ın seçim kazanma yeteneğini gitgide kaybettiğinden tutun, İmamoğlu’nun ülkede önemli bir toplumsal değişime önderlik edeceğine kadar birçok yorum var. Putinleşen bir Erdoğan’dan kelam edenlerin sayısı da az değil.

20 Mart tarihli The Christian Science Monitor’daki bir tahlilde hem İstanbul Belediye Lideri’nin tutuklanmasının hem de Türk otokrasisinin ‘yeni modelinin’ yükselişinin problemin İmamoğlu’ndan daha büyük olduğunu gösterdiği belirtiliyor. Gerçek natürel.

24 Mart tarihli Daily Mirror’ın mevzuyla ilgili yorumunda “Erdoğan nefreti kaynama noktasına ulaştı” sözü dikkat cazip. Ülkede yaşananları “Erdoğan nefreti” üzere gerçekçi olmayan bir nedene bağlamak gazetenin halt yemesi. Kimse birilerinden nefret ettiği için sokaklara dökülmedi meğer. Yabancı meslektaşlarımıza da bunu anlatıyoruz. İran, Azerbaycan ile Suudi Arabistan medyasından bana ulaşan meslektaşlara protestoların gerçek nedenini anlatırken işin içinde “kişisel duyguların” olmadığını vurguluyorum daima.

Dış gelişmeleri izleyen biri olarak Erdoğan’ın sertleşmesinin Avrupa-ABD tansiyonuna denk geldiğini söyleyebilirim rahatlıkla. Erdoğan’ın bu tansiyondan Türkiye’ye de olumlu bir rol çıkacağı inancıyla tavrını sertleştirdiğine inanıyorum. Avrupa’dan baskı gelmeyeceğini düşünerek alışılmış. Ancak yanıldığı ortada. AB’nin en büyüğü Almanya “son gelişmeler Türkiye’deki demokrasi için olduğu kadar AB ile bağlantıların gelecekteki gelişimi için de berbat bir işarettir” deyiverdi. Alışılmış hala bir demokrasinin olduğuna inanması da değişik Almanya’nın.

Dış basında sıkıntı çoklukla gerçek ele alınıyor değil. Yaşananların yalnızca Erdoğan’a terslik üzerinden gerçekleşen şovlar olduğu inancı yaygın. Erdoğan’ın kurduğu sisteme aykırılıktan kelam edilmiyor pek. Bunun kolay bir iktidar aksiliği olmadığını da, “tek adam rejimi”nin kalıcılığına karşı bir itiraz olduğunu da anlamıyorlar. Ülkeye yerleştirilmeye çalışılan otoriter rejimin kimseye özgürlük alanı bırakmadığını kavrayamıyorlar.

Meselenin yalnızca İmamoğlu olmadığını, demokrasi, iktisat, eğitim, sıhhat sistemleriyle ilgili telaşların da olduğunu bunların her birinin gayret alanına dönüştüğünü Avrupa anlayabilmiş değil şimdi.

Tüm kentlere yayılan şovlara binlerce kişi İmamoğlu’nun uğradığı haksızlıklarda kendilerinden bir modül bulduğu için katılıyor.

Erdoğan idaresi o kadar çok hayata olumsuz manada dokundu ki, herkes “en acıyan tarafıyla” katılıyor şovlara. İşinden, üniversitesinden, okulundan atılan var bu şovlarda. Hakları budanmış personellerle, açlığa mahkum edilmiş emekliler var. Ormanlarını çetelere peşkeş çekilenler de.

Dışarıda olup bitenleri yazamayışımız bundan.

Ayrıca dışarıda olanlardan daha çarpıcı gelişmeler bizde yaşanıyor.

Kaynak: Halk TV